Vandaag, 22 september, begint dit jaar officieel de herfst. Prachtige geuren en kleuren, goudgeel zonlicht dat reflecteert op kunstig geweven spinnenwebben.. Een frisse herfstwind door je haren en op je gezicht.. Na zomerse salades weer heerlijke (ziel)verwarmende gerechten.. Alleen al voor je zintuigen is de herfst een feestje!
Toegegeven, vroeger (of eigenlijk tot een paar jaar geleden) had ik nogal een haat-liefdeverhouding met de herfst. Hartstikke mooi hoor, die geuren en kleuren, maar pffff… regen, kou, donker… Het kostte me moeite om het seizoen als geheel te omarmen. Totdat ik me bedacht: hoe koud of nat ik ook ben na een fietstocht door een regenbui, eenmaal binnen, in een droog en comfortabel huispak (mijn favoriete outfit, ik geef het toe), is het heerlijk cocoonen op de bank, het liefst onder mijn zachte kleedje met een kop warme thee. En voor het donker is ook een oplossing: de kaarsjes mogen weer aan! Ik hou van die warme gloed en die bijna magische sfeer. Ineens kon ik het waarderen, de herfst, de tijd van het jaar die uitnodigt om naar binnen te keren, na de uitbundige zomer. Letterlijk, maar ook in figuurlijke zin. We mogen onze aandacht weer meer naar binnen richten. Wat speelt er in mij? Wat heb ik nodig? Wat vind ik belangrijk? We mogen ons wat meer terugtrekken, net zoals de natuur dat doet. Ik vind de natuur altijd een mooie inspiratiebron voor onze eigen processen. Ik kan in de herfst met bewondering naar bomen kijken, die vol overgave hun bladeren loslaten, ze gewoonweg meegeven aan de wind. In het volle vertrouwen dat er na een periode van rust, stilte en ‘innerlijk werk’ vanzelf weer nieuwe bladeren aan zullen groeien. Hoe mooi is dat als voorbeeld? Het voelt voor mij als een uitnodiging om daar zelf ook weer eens bij stil te staan. Wat mag ik loslaten? Welke gewoonten heb ik, die eigenlijk niet zo dienend (meer) zijn? Aan welke overtuigingen blijf ik vasthouden, terwijl ze mij niet helpen, maar eerder tegenwerken? Welke situaties of gebeurtenissen blijf ik in mijn hoofd maar herkauwen, wetende dat ik er niets meer aan kan veranderen omdat het nu eenmaal gebeurd is? En wat zou er gebeuren als ik ze loslaat? Hoe zou dat voelen? Hoeveel ruimte zou dat geven, zodat er weer plaats mag komen voor iets nieuws?
Dus, maak een heerlijke wandeling door het bos, kijk naar de bomen met hun verkleurende, neerdwarrelende bladeren en laat je inspireren door de herfst. Wat speelt er in jouw binnenste? Wat mag jij loslaten? En wist je trouwens dat yoga een heel mooi hulpmiddel is om deze processen te ondersteunen? Het kan je helpen om naar binnen te keren en los te laten wat niet meer nodig is. Mocht je hier behoefte aan hebben, weet dan dat je van harte welkom bent om contact met mij op te nemen.
Warme groet,
Rosanne Chandima
